Friday, March 18, 2011

Pragmatismo


(Languages of this post: Interlingua, Portuguese, English)


Le pragmatismo es un schola de philosophia establite in le parte final del seculo XIX, con origines in le Statos Unite de America e characterisate per solmente considerar un idea como utile e necesse si illo ha effectos practic e un valor functional. Su representantes principal es Charles Peirce e William James. Illo serviva como le base del instrumentalismo de John Dewey e, plus recentemente, illo esseva reformulate per Richard Rorty.

In le parolas de William James, “Le methodo pragmatiste es principalmente un maniera de terminar discussiones metaphysic que de altere maniera esserea interminabile”.

Esque le mundo es un o multes? Libre o destinate? Material o spiritual? Le ideas detra iste questiones pote esser multo bon o completemente inutile pro le mundo, ma le disputas sur illos es infinite. Le methodo pragmatic in ille caso es essayar a interpretar los identificante lor respective consequentias practic. Si nulle differentia practic pote esser identificate, le alternativas tunc significa practicamente le mesme cosa, e le disputa es completemente inutile.

Pro William James, Socrates esseva un adherente del pragmatismo. Aristoteles lo usava methodicamente; e Locke, Berkeley, e Hume anque faceva contributiones al veritate per ille medio.

Le pragmatismo esseva le prime philosophia statounitese elaborate autonomemente. Inspirate per Ralph Waldo Emerson, su fundatores esseva Charles Sanders Perice--con su artiulo “How to make our ideas clear” (Como clarificar nostre ideas)--e William James, qui anque retornava al ideas de Peirce, popularisante los in su obra “Pragmatismo”. Durante le initio del seculo XX le pragmatismo se diffundeva rapidemente trans le Statos Unite, e anque a altere culturas e populos.

Pro Peirce le significato de ulle concepto es le summa de omne su consequentias possibile.

Pro William James, le utilitate del philosophia deberea esser investigar solmente lo que realmente face differentias in nostre vita practic. Assi, ille se oppone a reflexiones philosophic abstracte e insufficiente, principios fixe e absolute, systemas claudite, e theorias sur origines.

Dewey dice que theorias es utensilios e non responsas a enigmas, e que tal utensilios solmente es utile quando illos es utilisate con finalitates practic.

In le parolas de William James e Francis Schaeffer, le pragmatismo dice que le sentito de tuto se trova in le utilitate o effecto practic que ulle acto, objecto, o proposition pote esser capace de generar. Un persona pragmatiste vive per le principio que le ideas e actos de ulle persona solmente es ver si illos serve como un solution immediate a su problemas.

In ille caso, alique se defina como ver como le resultato de omne su consequentias practic con relation a un determinate contexto. Pro exemplo, un religion es solmente bon quando illo resulta in individuos plus generose, pacific, e felice. Lo que lo face ver es su consequentias. E le philosophia debe studiar lo que lo face generar ille consequentias e aplicar le principios que illo discoperi pro meliorar le conditiones social general.

Le pragmatismo rejecta le perspectiva que le intellecto e le conceptos human pote, solmente per se, representar adequatemente le realitate. De ille maniera, illo se oppone tanto al currentes formaliste como al currentes rationaliste del philosophia.

Iste perspective philosophic insiste que le theorias e le cognoscimento solmente adquire signification per le lucta de organismos intelligente contra lor ambiente. Illo non defende tamen que un idea es ver o utile solmente si illo es practic o utile o que illo nos adjuta a superviver al curte. Le pragmatistas insiste que on debe considerar como ver lo que contribue le maximo al ben-esser del humanitate in general, prendente como referentia le periodo de tempore le plus longe possibile.

Pro le pragmatistas un studio solmente se justifica si illo ha alicun utilitate social al longe, ma dante preferentia al utilitate immediate. E, al mesme tempore, illes defende que un theoria solmente pote esser provate per su evidentias practic, habente assi similaritates con le empiricismo.

Anque existe multe similaritates inter le philosophia pragmatic de William James e le analyse del comportamento fundate per le psychologo B. F. Skinner. Il es importante rememorar se que William James esseva un del fundatores del psychologia moderne e assi probabilemente influentiava Skinner directemente in le fundation del comportamentalismo.

Ma le philosopho e pedagogo american John Dewey, comenciante con un relectura de Emerson, elaborava le pragmatismo como un nove philosophia que ille appellava instrumentalismo. Pro Dewey, le pragmatismo se approxima al philosophia social o mesmo le practica de recercas politic. In su obra “Reconstruction in philosophia”, Dewey suggere, pro exemplo, que le philosophia debe reproducer, in le area sociopolitic, lo que le scientia moderne realisa in le area technologic.

Le philosopho nobeliste Bertrand Russell considera que le philosophia pragmatiste es troppo stricte. “Robante del vita toto que da valor a illo, le pragmatismo reduce le valor del proprie homine, privante le universo de omne su splendor”, diceva ille. In altere parolas, pro Russell, le pensar del mundo sin le necessitate de preoccupar se con le consequentias practic de ille reflexion augmenta le valor del vita mesme, facente le homine plus profunde e le universo plus splendide quando nos lo observa.

Max Horkheimer, in “Eclipse del ration”, face un critica simile, anque dicente que al definir toto sur le base de lo que le homine vole accomplir, le pragmatismo fomenta un societate que non da valor al reflexion e al meditation. E ille anque defendeva que il esseva a causa de illo que le pragmatismo esseva fundate e deveniva tan popular in le Statos Unite.

Dewey respondeva al criticas insistente que le objectivo del pragmatismo non es arrivar a un objectivo ultime supersanctificate. Illo es absolutismo. Al contrario, le objectivo es justemente incoragiar reflexiones sur lo que es melior pro le humanitate, reflectente sur le cambios necesse pro complir congruentia con le contextos dynamic de nostre societates.

---

Pragmatismo

O Pragmatismo constitui uma escola de filosofia estabelecida no final do século XIX, com origens nos Estados Unidos da América e caracterizado por apenas considerar uma idéia como útil e necessária caso ela tenha efeitos práticos e valor funcional. Seus represantantes principais são Charles Peirce e William James. Serviu como base para o instrumentalismo de John Dewey e, mais recentemente, foi reformulado por Richard Rorty.

Nas palavras de William James, “O método pragmatista é primariamente uma maneira de terminar discussões metafísicas que de outro modo seriam intermináveis”.

O mundo é um ou muitos? Livre ou destinado? Material ou espiritual? As idéias por trás dessas questões podem ser muito boas ou completamente inúteis para o mundo, mas as disputas sobre elas são infinitas. O método pragmático nesse caso é tentar interpretá-las identificando-se as suas respectivas consequências práticas. Se nenhuma diferença prática puder ser identificada, então as alternativas significam praticamente a mesma coisa, e disputa é completamente inútil.

Para William James, Sócrates era um adepto do pragmatismo, Aristóteles o usava metodicamente; e Locke, Berkeley e Hume também fizeram contribuições para a verdade por esse meio.

O pragmatismo foi a primeira filosofia estadunidense elaborada autonomamente. Inspirada em Ralph Waldo Emerson, seus fundadores foram Charles Sanders Peirce--com seu artigo “How to make our ideas clear” (Como esclarecer as nossas ideias)--e William James, que também retomou as idéias de Peirce, popularizando-as em sua obra “O Pragmatismo”. Durante o início do século XX o pragmatismo espalhou-se rapidamente pela cultura estadunidense, e foi além até outras culturas e povos.

Para Peirce o significado de qualquer conceito é a soma de todas suas consequências possíveis.

Para William James a utilidade da filosofia deveria ser investigar apenas o que realmente faz diferenças na nossa vida prática. Assim, ele se opõe às reflexões filosóficas abstratas e insuficientes, princípios fixos e absolutos, sistemas fechados e teorias sobre origens.

Dewey diz que teorias são instrumentos e não respostas para enigmas e que tais instrumentos somente são úteis quando utilizados com finalidades práticas.

Nas palavras de William James e Francis Schaeffer, o pragmatismo diz que o sentido de tudo está na utilidade, ou efeito prático que qualquer acto, objecto ou proposição possa ser capaz de gerar. Uma pessoa pragmatista vive pelo princípio de que as idéias e atos de qualquer pessoa somente são verdadeiros se servem a uma solução imediata de seus problemas.

Nesse caso, define-se como verdade o conjuto de todas suas consequências práticas relativas a determinado contexto. Por exemplo, uma religião é somente boa quando sua consequência seja indivíduos mais generosos, pacíficas e felizes. O que torna verdade que ela é boa são suas consequências. E a filosofia deve estudar o que faz ela gerar essas consequências e aplicar os princípios que descobre para melhorar as condições sociais gerais.

O pragmatismo refuta a perspectiva de que o intelecto e os conceitos humanos podem, só por si, representar adequadamente a realidade. Dessa forma, opõe-se tanto às correntes formalistas como às correntes racionalistas da filosofia.

Esta perspectiva filosófica defende que as teorias e o conhecimento só adquirem significado através da luta de organismos inteligentes com o seu meio. Não defende, no entanto, que seja verdade meramente aquilo que é prático ou útil ou o que nos ajude a sobreviver a curto prazo. Os pragmatistas insistem que se deve considerar como verdadeiro aquilo que mais contribui para o bem estar da humanidade em geral, tomando como referência o mais longo prazo possível.

Para os pragmatistas um estudo só se justifica se tiver alguma utilidade social a longo prazo, mas dando preferência ao que tiver utilidade imediata. E, ao mesmo tempo, defendem que uma teoria só pode ser comprovada pelas suas evidências práticas, tendo assim semelhanças com o empirismo.

Também existem muitas semelhanças entre a filosofia pragmática de William James e a análise do comportamento fundada pelo psicólogo B. F. Skinner. É importante lembrar que William James foi um dos fundadores da psicologia moderna e portanto provavelmente influenciou Skinner diretamente na fundação do comportamentalismo.

Mas o filósofo e pedagogo norte-americano John Dewey, a partir de uma releitura de Emerson, elaborou o pragmatismo como uma nova filosofia que chamou instrumentalismo. Em Dewey, o pragmatismo se aproxima da filosofia social ou mesmo de uma prática da pesquisa política. Na sua obra "Reconstrução em filosofia", Dewey sugere, por exemplo, que a filosofia deva reproduzir, na área sócio-política, o que a ciência moderna realiza na área tecnológica.

O filósofo nobelista Bertrand Russell considera a filosofia pragmatista demasiado estreita. “Roubando da vida tudo que lhe dá valor, o pragmatismo reduz o valor do próprio homem, desprovendo o universo de todo seu splendor”, disse. Em outras palavras, para Russell, o pensar no mundo sem precisar se preocupar com as consequências práticas dessa reflexão aumenta o valor da própria vida, fazendo o homem mais profundo e o universo mais esplendido quando o observamos.

Max Horkheimer, em “Eclipse da razão”, faz uma crítica semelhante, dizente também que ao definir todo meio apenas pelo fim que o homem quer atingir, o pragmatismo fomenta uma sociedade que não dá valor para a reflexão e a meditação. E também defendeu que foi por isso que o pragmatismo foi fundado e se tornou tão popular nos Estados Unidos.

Dewey revidou as críticas insistindo que o objetivo do pragmatismo não é chegar a um objetivo último supersantificado. Isso é absolutismo. Pelo contrário, o objetivo é justamente levar a reflexões sobre o que é o melhor para a humanidade refletindo sobre as mudanças necessárias para se adequar aos contextos dinâmicos das nossas sociedades.

---

Pragmatism is a school of philosophy established in the late nineteenth century, with origins in the United States of America and characterized by considering an idea as useful and necessary only if it has practical effects and functional value. Its main representatives are Charles Peirce and William James. It served as the basis for John Dewey’s instrumentalism and was more recently redesigned by Richard Rorty.

In the words of William James, “The pragmatic method is primarily a way of finishing metaphysical discussions that otherwise would be endless.”

Is the world one or many? Free or predestined? Material or spiritual? The ideas behind these questions may be very good or utterly useless for the world, but disputes about them are endless. The pragmatic method in this case is to try to interpret them by identifying their respective practical consequences. If no practical difference can be identified, then the alternatives mean practically the same thing, and the dispute is completely useless.

For William James, Socrates was an adherent of pragmatism, Aristotle used it methodically; and Locke, Berkeley and Hume also made contributions to the truth in this way.

Pragmatism was the first American philosophy developed independently. Inspired by Ralph Waldo Emerson, its founders were Charles Sanders Peirce--with his article “How to Make Our Ideas Clear,”--and William James, who also took up the ideas of Peirce and popularized them in his book “Pragmatism.” During the early twentieth century Pragmatism quickly spread through American culture and then to other cultures and peoples.

For Peirce the meaning of any concept is the sum of all its possible consequences.

For William James the usefulness of philosophy is found only by investigating just what really makes a difference in our daily lives. So he is opposed to abstract and insufficient systems of thought, fixed and absolute principles, closed systems, and theories about origins.

Dewey says that theories are tools, not answers to enigmas, and that tools are useful only when they are used for practical purposes.

In the words of William James and Francis Schaeffer, pragmatism says that the meaning of everything is in the usefulness or practical effect that any act, object or proposition may be able to generate. A pragmatic person lives by the principle that the ideas and actions of any person are true only if they serve as an immediate solution to their problems.

In this case, something is defined as truth as a result of the entire set of its practical consequences related to a given context. For example, A religion is only good when it results in individuals that are more generous, peaceful and happy. What makes it really good is its consequences. And philosophy should study what makes it produce such consequences and apply the principles that it discovers to improve general social conditions.

Pragmatism rejects the view that human concepts and intellect can adequately represent reality by themselves. It is thus opposed to both formalist and rationalist currents in philosophy.

This philosophical perspective argues that theories and knowledge only acquire meaning through the struggle of intelligent organisms with their environment. It does not maintain, however, that something is true merely because it is practical or useful or that it helps us to live over the short run. Pragmatists insist that people should consider as true what contributes most to the welfare of mankind in general over the longest possible period of time.

For pragmatists, a study is justified only if it has some social utility over the long run but with a preference for immediate usefulness. At the same time, they argue that a theory can only be proved through practical evidence, and it thus has similarities with empiricism.

There are also many similarities between the pragmatic philosophy of William James and the behavioristic analysis founded by the psychologist B. F. Skinner. It is important to remember that William James was one of the founders of modern psychology and thus probably directly influenced Skinner as he founded behaviorism.

But the American philosopher and educator John Dewey, from a reading of Emerson, produced a new pragmatism as a philosophy which he called instrumentalism. For Dewey, pragmatism approaches social philosophy or even a kind of political research. In his “Reconstruction in Philosophy,” Dewey suggests, for example, that philosophy should reproduce in the area of socio-politics what modern science has accomplished in technology.

The Nobel-Prize-winning philosopher Bertrand Russell considers pragmatism to be to too narrow. “Stealing from life everything that gives it value, pragmatism reduces the value of man himself, depriving the universe of all its splendor,” he says. In other words, for Russell, thinking about the world without having to worry about the practical consequences of that reflection increases the value of life itself, making mankind more profound, and the universe more splendid when we observe it.

Max Horkheimer, in “The Eclipse of Reason,” makes a similar criticism, also saying that by defining everything only on the basis of what man wants to achieve, pragmatism encourages the development of a society that gives no value to reflection or meditation. He also maintained that it was because of that consideration that pragmatism was founded and became so popular in the United States.

Dewey responded to his critics by insisting that the goal of pragmatism is not to reach ultimate supersanctified objectives. That is absolutism. On the contrary, the goal is just to get people thinking about what is best for mankind by reflecting on the changing contexts of our societies.

No comments: