Monday, March 16, 2009

Nullo pote surprender Paris.


(Languages of this post: Interlingua, Spanish, Portuguese, French, English)


Generalmente, le museos del mundo mostra differente objectos, desde pecias de arte usque material historic o elementos de interesse scientific. Ma que passa quando un museo se propone a monstrar le nihil?

Isto es exactemente lo que faceva le Centro Pompidou de Paris con le exposition “Le vacuitate, un retrospective”, que celebra 51 annos de arte minimaliste, in le qual le nihil es toto lo que il ha pro contemplar.

In su total, il ha nove cameras del Museo national francese de arte moderne con parietes blanc sin picturas o imagines. Lor solos solmente reflecte le luce artificial del tecto e le silhouettes del visitantes. Il anque ha silentio proque illo anque es parte del nihil.

On dice que le exhibition del Centro Pompidou ha un ordine chronologic que revide distincte artistas qui monstrava un vice le nihil pro rationes mysteriose.

Le pionero de tal exhibitiones esseva le francese Yves Klein, qui, influentiate per le buddhismo Zen, surprendeva le mundo in 1958 al vaciar un galleria de Paris pro dar a omnes un invitation a viver in un zona immaterial. Ille definiva su exhibition como “Le specialization del sensibilitate al phenomenos primari metaphysic in un ambiente pictoric stabilisate”.

Tunc veniva alteres. In 1967, pro exemplo, un gruppo de artistas Britannic exhibeva “Arte e linguage”, con le idea de monstrar le nihil, afficite solmente per le refrigeration ambiental de un museo.

In le ultime exhibition titulate “Plus que unquam in le silentio”, le Slovak Ordák Roman dice que su vacuo esseva equipate con dispositivos de ascolta celate como un forma peculiar de provocar le reflexion sur lo que on face in un ambiente del nihil.

“Le reflexion del sensibilitate al realitate material in un ambiente artistic completamente stabilisate”, diceva Mathieu Copeland, un del sex curators del exposition del Pompidou, “demonstra que il non ha messages simple presentate in iste exposition retrospective” e que su sol objectivo es monstrar solmente un parte del historia del arte. Ma ille assecura emphaticamente que il ha arte in iste cameras. “Nos non debe vider lo simplemente e sin contemplation serie”, dice Copeland. “Effectivemente nos pote experimentar, de plure manieras differente, le diverse faciettas del arte que on ha seligite pro iste exhibition”.

Alicun visitantes del Pompidou se monstra un pauco deceptionate con le nihil que illes debeva contemplar. “Io non comprende. Como pote on interpreter cameras blanc? Diceva Gordon Roger, un del visitantes. “Isto non functiona vermente pro me”.

On ha preparate un catalogo special pro iste exposition. Illo ha 540 paginas dedicate al relationes inter le musica, le architectura, le sciencia, e le religion e le nihil”. Su precio? Solmente US$ 49,00 Quasi nihil.

Le destruction del Prime Guerra Mundial causava un crise in le arte, que se manifestava primo in le dadaismo, que usava le arte pro symbolisar le destruction material e cultural de Europa. Iste nove exhibitiones demonstra que, como nos dice in anglese, “Bullshit makes the world go ’round! It always has, and it always will.”

---

Nada sorprende a París

Por regla general, los museos del mundo suelen mostrar diferentes objetos, desde objectos de arte hasta material histórico o elementos de interés científico. ¿Pero qué pasa cuando un museo se propone mostrar la nada?

Esto es exactamente lo que plantea el Centro Pompidou de París con la exposición “Vacíos, una retrospective”, que celebra 51 años de arte minimalista, en el que la nada es todo lo que hay para contemplar.

En total hay nueve habitaciones del museo nacional francés de arte moderno con paredes blancas sin cuadros ni imágenes. Sus pisos sólo reflejan la luz artificial del techo y las siluetas de los visitantes. También hay silencio porque eso también compone la nada.

Se dice que la muestra del Centro Pompidou tiene un orden cronológico, que repasa distintos artistas que alguna vez mostraron el vacío por razones misteriosas.

El pionero de tales muestras fue el francés Yves Klein, que, influido por el budismo Zen, sorprendió el mundo en 1958 al vaciar una galería de París para dar a todos una invitación a vivir en una zona inmaterial. Definió su muestra como “La especialización de la sensibilidad a los fenómenos primarios metafísicos en un ambiente pictórico estabilizado”.

Luego vinieron otros. En 1967, por ejemplo, un grupo de artistas británicos expuso “Arte y Lenguaje”, con la idea de mostrar la nada, afectada solamente por el aire acondicionado de un museo.

En la última exposición titulada “Más que nunca en silencio”, el eslovaco Ondák Roman dice que su vacío fue equipada con dispositivos de escucha escondidos como una forma peculiar de provocar la reflexión sobre lo que se hace en un entorno de nada.

“La reflexión de la sensibilidad a la realidad material en en un ambiente artístico completamente estabilizado”, dijo Mathieu Copeland, uno de los seis curadores de la exposición del Pompidou, “demuestra que no hay mensajes sencillos presentados en esta exhibición retrospectiva” y que su único objetivo es mostrar solamente una parte de la historia del arte. Pero asegura enfáticamente que hay arte en esas habitaciones. “No debemos mirarla sencillamente sin contemplación seria”, dice Copeland. “En efecto podemos experimentar, de varias maneras diferentes, muchas facetas del arte que se ha escogido cuidadosamente para esta exhibición”.

Algunos visitantes del Pompidou se muestran un tanto decepcionados con la nada que les tocó contemplar. “No entiendo. ¿Cómo se puede interpretar habitaciones blancas?”, preguntó Gordon Rogers, uno de los visitantes. “Esto no funciona realmente para mí”.

Se ha preparado un catálogo especial para esta exposición. Tiene 540 páginas dedicadas a las relaciones entre la música, la arquitectura, la ciencia y la religión y el vacío. Su precio? No más que US$ 49,00. Casi nada.

La destrucción de la Primera Guerra Mundial causó una crisis en el arte, que se manifestó primero con el dadaismo, que usó el arte para simbolizar la destrucción material e cultural de Europa. Estas nuevas exhibiciones demuestran que, como decimos in inglés, “Bullshit makes the world go ’round! It always has, and it always will.”

---

Nada surpreende Paris

Em geral, os museus tendem a mostrar diferentes objetos de arte, material histórico ou itens de interesse científico. Mas o que acontece quando um museu pretende mostrar nada?

Isto é exactamente o que o Centro Pompidou, em Paris fêz com o “Vazio, uma retrospectiva que comemora 51 anos de arte minimalista em que a nada é tudo o que há para ver”.

No total, existem nove salas do Museu Nacional Francês de Arte Moderna com paredes brancas, sem fotos ou imagens. O chão só reflecte a luz artificial do teto e as silhuetas dos visitantes. Há também o silêncio desde que isso também faz parte da nada.

Diz-se que a amostra do Centro Pompidou tem uma ordem cronológica que examina vários artistas que já mostraram o vazio, por razões misteriosas.

O pioneiro dessas amostras foi o francês Yves Klein, que, influenciado pelo Budismo Zen, surpreendeu o mundo em 1958 com uma galeria vazia em Paris que deu a todos um convite para morar em uma área intangível. Definiu sua amostra, como “A especialização da sensibilidade dos principais fenômenos metafísicos em um ambiente pictórico estabilizado.”

Depois, veio outra. Em 1967, por exemplo, um grupo de artistas britânicos exibiram “Arte e Linguagem”, com a idéia de mostrar a nada, só afectada pelo ar condicionado de um museu.

Durante a última exposição, “Mais silenciosa do que nunca”, o eslovaco Ondak Roman disse que sua vácuo foi equipado com dispositivos ocultos para provocar reflexão sobre o que ocorre em um ambiente da nada.

“O reflexo da sensibilidade à realidade material em uma atmosfera artística completamente estabilizada”, disse Mathieu Copeland, um dos seis curadores da exposição do Pompidou, “demonstra que não há mensagens simples apresentados nesta retrospective”, e que seu único objectivo é o de mostrar apenas uma parte da história da arte. Mas afirma enfàticamente que verdadeiramente há arte nessas salas. “Não podemos simplesmente olhar para ela sem grave contemplação”, disse Copeland. “De fato, podemos experienciar, de várias formas, as muitas facetas da arte que foi cuidadosamente selecionada para esta exposição.”

Alguns visitantes da exposição no Pompidou foram um pouco desiludidos com o vazio que eles estavam a contemplar. “Eu não entendo. Como pode-se interpreter salas vazias?”, disse Gordon Rogers, um dos visitantes. “Isso realmente não funciona para mim.”

Foi elaborado um catálogo especial para esta exposição. Tem 540 páginas dedicadas à relação entre a música, arquitectura, ciência e religião e a nada. Preço? Não mais de US$ 49,00. Quase nada.

A destruição da Primeira Guerra Mundial causou uma crise na arte, que surgiu primeiro com o dadaísmo, que utilizou a arte para simbolizar a destruição material e cultural da Europa. Estas exposições demonstram que, como dezimos em Inglês, “Bullshit makes the world go ’round! It always has, and it always will”.

---

Rien ne surprend Paris

En général, les musées du monde ont une tendance à afficher des œuvres d’art ou une selection de documents historiques ou des objets d’intérêt scientifique. Mais qu’est-ce qui se passe quand un musée vise à ne montrer rien?

C’est exactement ce que le Centre Pompidou à Paris a fait avec le "Vide, une rétrospective qui célèbre 51 ans de l’art minimaliste, dans laquelle le rien est tout ce qu’il y a à voir.

Au total, il ya neuf chambres dans le Musée national de l’art moderne avec des murs blancs et complètement sans photos ou images. Son parquet ne fait que refléter la lumière artificielle du plafond et les silhouettes des visiteurs. Il ya aussi du calme, parce qu’il se compose du néant.

On dit que l’exposition du Centre Pompidou a un ordre chronologique, qui passe en revue les divers artistes qui ont déjà eu comme sujet le vide pour des raisons mystérieuses.

Le pionnier de ces expositions a été le Français Yves Klein, qui, influencé par le bouddhisme zen, a surpris le monde en 1958 avec une galerie vide à Paris pour donner à tous une invitation à vivre dans une zone intangible. Il a défini son exposition comme “La spécialisation de la sensibilité aux phénomènes primaires métaphysiques dans un environnement de sensibilité picturale stabilisée”.

Puis sont venus d’autres. En 1967, par exemple, un groupe d'artistes britanniques ont présenté “L'art et la langue”, avec l'idée de ne montrer rien, seulement touché par la climatisation du musée.

Au cours de la dernière exposition, “Plus silencieux que jamais”, le slovaque Ondák Roman a déclaré que son vide était équipé de dispositifs d'écoute cachés comme un moyen de provoquer la réflexion sur ce qui se fait dans un environnement de rien.

“L’expertise de la sensibilité à la réalité matérielle dans une ambiance totalement stabilisée”, a déclaré Mathieu Copeland, l’un des six commissaires de l’exposition du musée Georges Pompidou, “démontre qu'il n'y a pas de messages simples présentés dans cette exposition retrospective”, et que son seul but est de montrer une partie de l’histoire de l’art. Mais il dit clairement qu’il y a de l’art dans ces chambres. “Nous ne devons pas simplement le voir sans contemplation sérieuse”, a expliqué Copeland. “En effet, à bien des égards, nous pouvons faire l’expérience de beaucoup de facettes differentes de l’art que l’on a choisi soigneusement pour cette exposition”.

Certains visiteurs du spectacle Pompidou ont été un peu déçus par tout ce qui est à surveiller. “Je ne comprends pas comment l’on peut interpréter des salles blanches.” a déclaré Gordon Rogers, l’un des visiteurs. "Vraiment, ce ne fonctionne pas pour moi.”
On a élaboré un catalogue spécial pour cette exposition. Il y a là dedans 540 pages consacrés aux relations entre la musique, l’architecture, la science et la religion et le vide. Son prix? Pas plus de US $ 49. Presque rien.

La destruction de la Première Guerre mondiale a provoqué une crise dans l’art, qui s’est révelée d’abord avec le dadaïsme, qui a utilisé l’art pour symboliser la destruction physique et culturelle de l’Europe. Toutes ces expositions suggèrent fortement que, comme on dit en anglais, “Bullshit makes the world go ’round. It always has, and it always will.”

---

Nothing surprises Paris

In general, museums tend to show different items, from artwork to historical material or items of scientific interest. But what happens when a museum aims to show nothing?

This is exactly what the Pompidou Center in Paris is doing with “Emptiness, a Retrospective,” which celebrates 51 years of minimalist art in which nothing is all there is to behold.

All together, there are nine rooms in the French National Museum of Modern Art with white walls with no pictures or images. Its floor only reflects artificial light from the ceiling and the silhouettes of the visitors. There is also silence because it consists of nothing.

They say that this exhibit at the Pompidou Center has a chronological order, which reviews various artists who at one time contemplated the void for mysterious reasons.

The pioneer of such exhibitions of art was the Frenchman Yves Klein, who, influenced by Zen Buddhism, surprised the world in 1958 with an empty gallery in Paris that gave everyone an invitation to live in an intangible zone. He defined his exhibit as “The specialization of sensitivity to primary metaphysical phenomena in an environment of stabilized pictorial sensibility.”

Then came another. In 1967, for example, a group of British artists opened an exhibit, “Art and Language,” with the idea of showing nothing, affected only by the air conditioning of the museum.

At the most recent exhibition, “More silent than ever,” the Slovakian Ondák Roman said that his vacuum was equipped with hidden listening devices as a way of provoking reflection on what is done in an environment of nothing.

“The reflection of sensitivity to material reality in a completely stabilized artistic environment,” said Mathieu Copeland, one of the six curators of the exposition at the Pompidou, “shows that there are no simple messages presented in this retrospective exhibition” and that its sole objective is to show just a part of the history of art. But he insists emphatically that there is art in these rooms. “We should not simply LOOK at it,” Copeland says. “As a matter of fact we can experience in various different ways the many facets of the art that has been carefully chosen for this exhibit.”

Some of the visitors to the Pompidou appear a bit disillusioned with the void that they were to contemplate. “I don’t understand. How can empty rooms be interpreted?” asked Gordon Rogers, one of the visitors. “This really doesn’t work for me.”

A special catalogue was prepared for this exhibition. It has 540 pages devoted to the relationships between music, architecture, science, and religion and the void. Its price? No more than $49.00. Almost nothing.

The destruction of the First World War caused a crisis in art, which first manifested itself with Dada, which used art to symbolize the destruction of material and cultural Europe. These exhibits demonstrate that, as we say in English, “Bullshit makes the world go ’round! It always has, and it always will.”

No comments: